De laatste drie dagen heb ik dingen afgezegd om mijn voet rust te geven. Vanavond liep ik een klein stukje tot het eind van de straat, om het even uit te proberen. Wat een ramp al die scheve stoeptegels die me normaal niet opvallen, elke stap is een worsteling, bovendien word ik doodmoe van de pijn.
Een van de allerleukste (ahum) dingen is dat iedereen wel iemand kent die er ook last van heeft en me verzekert dat het heel pijnlijk is (weet ik al) en dat het heel lang gaat duren....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten