Iftar(s)

We zijn de laatste week van de mooie maand ingegaan; Ramadan. Het gaat niet om eten of niet- eten, maar om de bezinning, de verbinding. Toch wil ik hier even laten zien wat de afgelopen weken op tafel verscheen omdat het er steeds zo mooi uit ziet:

Wat een ochtend

Eerst heeft de bus vertraging, of is hij al geweest en moet ik nog een half uur wachten? Nee, gelukkig, hij komt, slechts tien minuten later. Dan stap ik uit en loop de vertrouwde route. Eigenwijs als ik ben, neem ik het zandpad. Hahaha. Dat dacht ik, wat een bagger. Natuurlijk, na al die regen.
        
Maar goed, slechts iets later dan anders sta ik toch op een gegeven moment voor haar deur. De deur is dicht, wat is dat nou. Blijkt mevrouw al twee dagen in het ziekenhuis te liggen.  Had nou even gebeld, is mijn eerste reactie. Meteen daarna ben ik bezorgd. Ach gossie, wat heeft ze en hoe gaat het verder op die leeftijd. Ik vraag in welk ziekenhuis ze ligt, en dat blijkt op de weg naar huis te liggen. Omdat de bus terug toch maar één keer in het uur rijdt, ga ik een poging wagen om haar daar even te bezoeken. Iemand uit het huis geeft me een lift, wel fijn met die regen.
        
In het ziekenhuis loop ik van hot naar her en weer terug voordat ik haar gevonden heb. Eén van de verpleegsters maakt haar wakker voor me (!) en ik mag even naar binnen. Ach, de lieverd, daar ligt ze nou. Ogen dicht. Ik praat zacht tegen haar en aai voorzichtig over haar hand. Een lichte trilling in de oogleden, dat is alles. Ze ligt er rustig bij gelukkig. En ik besluit maar weg te gaan.
Ben ik tóch even op bezoek geweest.

To dance with my father again

R.I.P. Papa

1929-1963

Soms is er even zo'n momentje

Ik lees het verhaal: ‘Waarom de mensen zoveel van muziek houden’ voor uit het boekje Muzikale vertellingen. (ISBN 90.73207.31.2) 

Een mooi verhaal met een mooi einde. 

Citaat:

‘De mensen houden zoveel van muziek op grond van de stilte die volgt nadat de laatste toon heeft geklonken. Het is de muziek die de mensen op hun levensweg begeleidt, zij geeft hun de moed dwars door alle tegenslagen en ellende heen door te zetten en herinnert hun steeds weer aan hun uiteindelijke bestemming.’

Gevolgd door:

‘De oude wijze en de jonge zoeker die ten slotte had gevonden wat hij zocht, zaten lange tijd zwijgend in de zoele avond bijeen. Om hen heen heerste een vredige stilte die slechts heel af en toe werd doorbroken door het suizen van de wind in de pijnbomen, de verdwaalde schreeuw van een vogel, de val van een steen en in de verte het ruisen van een beekje dat de stilte niet verbrak, maar slechts verdiepte.’

Naar aanleiding hiervan hadden we het over de stilte waar mensen vandaan komen en weer heen gaan. Mevrouw was aan het denken hierover; het idee van stilte vond ze heel mooi en ze maakte een opmerking over hoe anders het leven op dit moment is met mensen die elkaar naar het leven staan. 
Zo filosofeerden we over het leven, terwijl deze stoere vrouw eerst met rust gelaten wilde worden. Ze wilde niet voorgelezen worden, maar op een gegeven moment begon ik toch voorzichtig en ze werd langzaam rustiger. 

         

Toen kwam een verzorgster langs om het bed op te maken en de haast magische sfeer van het moment was verbroken. Nadat de verzorgster vertrok las ik bovenstaand stukje opnieuw. Ik vroeg haar waar we als mens naar toe gaan.

          ‘Nou, naar de stilte.’

          ‘Wat denkt u, als mensen dood gaan, gaat het leven dan gewoon door?’

          ‘Ik weet het niet, maar het zou best kunnen.’

Aan het einde bedankte ze me voor de rust, de stilte. Ik bedankte haar ook voor de mooie ochtend. Toen ik afscheid nam, zei ze opeens nog:

          ‘Nou, we hebben iets heel moois gekregen. Ik heb het leven even teruggekregen.’

 

De nieuwe eerste keer

Jawel, het loopje erheen blijft altijd boeiend, vooral nu op het moment het landschap iedere week heel snel verandert. Op de een of andere manier heb ik iedere week weer de mazzel dat het droog is. Bij hoge uitzondering zijn er ooit wat druppels gevallen, maar dat mag geen naam hebben. Zo was het vandaag heerlijk om die vijftien minuten te lopen, op mijn manier twintig soms vijfentwintig minuten; ik sta vaak stil, kijk, maak foto's.

Toch valt het me ook zwaar om na een overlijden weer opnieuw kennis te maken, af te tasten, in te schatten wat aanslaat en wat niet. Komt ons gevoel voor humor overeen? Krijg ik enige reactie of niet?

Vandaag was het weer een eerste keer.
Het weer werkte mee, dat scheelt.

 We gingen lekker naar buiten, de omgeving van het huis is prachtig, de rolstoel was af en toe wel zwaar, maar het was prachtig om mevrouw te zien genieten.
Ik ga er weer voor...

Slog 60

Ramadan 2016