Afscheid of niet...

Begin januari ga ik voor het eerst naar de dierenarts met je. Mijn grote stoere kater, die zo anders is sinds op 1 oktober jongstleden je zusje overleed. Je eet minder, wil niet naar buiten, maar langzaamaan lijkt het weer beter met je te gaan. Je eet een beetje, gaat weer naar buiten, maar toch...
Begin januari begint het echt op te vallen dat je nauwelijks meer eet, bijna niet drinkt. Wat je eet spuug je weer uit. Ik weet niet wat het is. Ik durf niet zo goed naar de derenarts want de vorige keer moest ik je zusje achterlaten.
        

Ik duw je in de 'kattentas' en hang je aan het stuur van mijn fiets. Gatver, het is koud en nat, wat een ellende. Je bent opvallend stil onderweg, klopt niet helemaal. Ik bereid me voor op het naderende afscheid...

De dierenarts kijkt, knijpt en voelt aan je. Beetje onderkoorts, te goed voor een spuitje....
Je krijgt vocht onder je vacht gespoten en speciaal (heel duur) blikvoer dat je fanatiek van de dokter's hand aflikt, maar waar je thuis niets meer van neemt. Dierenarts stelt voor verder onderzoek, maar helaas erg duur en ik kan het consult al nauwelijks betalen. Dit is dus altijd mijn grote angst geweest. We (ik) besluiten het even aan te zien. Misschien knap je vanzelf op.
Een week later blijk je niet vanzelf op teknappen en weer ga ik langs, en weer neem ik in gedachten afscheid. Je ademt raar, drinkt nauwelijks, eet nauwelijks, mijn hart doet pijn.

De dierenarts kijkt, knijpt en voelt weer aan je, beetje onderkoorts, antibiotica mee. En weer ga je mee naar huis. Ik heb gemengde gevoelens, ik ben blij dat je nog bij ons bent, maar ik kan niet aanzien hoe het met je gaat...De antibiotica weiger je pertinent, steeds als ik ze in je mond krijg spuug je ze weer uit. Het is een marteling en tegen alle regels in stop ik er mee. Die laatste dagen wil ik niet zo'n worsteling met je.
          Weer een week later bel ik met de dierenarts en vertel dat ik geen vooruitgang zie. Misschien is het dan toch tijd voor zijn einde. Ja, dat denk ik ook.
Maar ik kan het even niet meer opbrengen. Twee keer afscheid genomen en je toch weer mee naar huis genomen. Tweehonderd euro uitgegeven en geen enkele verbetering.  Met liefde uitgegeven, maar wat niet kan dat kan echt niet op een gegeven moment, zeker als er ook nog eens geen verbetering in zit.
Dat weekend bel ik nog met weekenddiensten om informatie voor het geval dat...
We besluiten je thuis te laten sterven, als dat enigszins kan.

Je ligt nu al ruim twee weken boven in een van de slaapkamers, eerst op een bed maar al snel ben je in een bananendoos gaan liggen. Je eet niet, je drinkt niet, je plast en poept niet, voor zover ik kan zien. Bijna dagelijks verwacht ik dat het afgelopen is. Voorzichtig sluip ik 's ochtends je kamer in, voorbereid op het ergste, en steeds opnieuw begin je te spinnen, of in ieder geval een geluid te maken dat nog vaag op spinnen lijkt, benauwd en rochelig, maar je bent er nog en tot mijn grote verbazing lijk je zo (redelijk) lekker te liggen daar in die doos. Dag en nacht.

Opeens na zo'n 48 uur in de doos te hebben gelegen kom je beneden, kijkt naar het eten maar neemt niets en je wil naar buiten! We overleggen; ja, nee, ja maar, nee joh, maar als hij nou toch zelf wil... en we laten je gaan. Je doet een plas en verdwijnt. Nerveus openen we de deur en roepen je. Uren later zit je bij de buren van de hoek in de voortuin, zo gauw je me ziet begin je weer geluid te maken en ik mag je zelfs oppakken en mee naar binnen nemen. Dit gaat zo dagen achter elkaar door. Dag en nacht lig je halfdood in de doos en dan, alsof er niets aan de hand is, wil je weer naar buiten. Ik snap er niets van. Hoe blijf je in leven als je niet eet en drinkt?

Over je zusje zei de dierenarts al dat haar lijfje op was en dat ze puur op karakter overleefde. Nou, dat gaat bij jou zeker op. Vanochtend zag ik zelfs dat er een paar likjes van het voer genomen zijn. Kennelijk ben je midden in de nacht stiekem (!)  naar beneden geweest en heb je iets gegeten...
Wat betekent dat? Ga je misschien beter worden en nog een volgende ronde doen? Of is het een zwakke opleving? Ik weet het echt niet. Ik vind het alleen verschrikkelijk om je zo te zien, en ik vind het ook verschrikkelijk om te kiezen tussen leven en dood. Vreemd genoeg maak je nog steeds geen al te ongelukkige indruk.

Mijn bijzondere grote (nu even niet zo ) stoere kater Magic Johnson.