Langzaam probeer ik de draad weer op te pakken van waar ik was gebleven voordat...
Leeftijdgenoten van mij beginnen vaak een beetje af te bouwen... ik begin nog eens opnieuw....
Jaren hebben we er naar toe geleefd, bijna niet meer gelovend dat het nog zou kunnen gebeuren, maar hier zijn we.. Eindelijk samen.
Het huis werd een thuis. Figuurlijk en ook letterlijk. Op deze foto's zie je hoe mijn lief een terras heeft aangelegd. Nooit eerder gedaan, en zomaar opeens omdat de buurman wat steentjes over had een terras aangelegd. Ik ben heel trots.
Het is wel grappig wat er allemaal verandert. Opeens heb ik meer contact met de buren. Hoor ik er meer bij nu ik deel van een 'stel' ben? Of komt het gewoon omdat mijn lief zo'n ontzettend mensenmens is: ontwapenend, vriendelijk, open...
Hoe het ook zij; zand en worteldoek kregen we van een andere buurvrouw, gereedschap konden we van diverse mensen lenen, en na een paar lange dagen op de knieen in de tuin was het terras daar. Weg met het oude grind waar van alles doorheen groeide en dat me mateloos ergerde.
Natuurlijk vroeg ik me regelmatig af hoe dat nou zou gaan, dat samenwonen. Ik had nooit eerder samengewoond. Wel met de zoons maar niet met een partner. Hoewel getrouwd in 2011, zijn we nu sinds vier maanden eindelijk echt samen. Wel, ik moet zeggen dat het echt al onze verwachtingen te boven gaat. Wat een feest!!!
Van twee levens een leven maken, dat is niet niks.
Langzaamaan begin ik nu de draad van mijn eigen leven weer op te pakken en in ons gezamenlijk leven te verweven. Langzaam, langzaam begin ik weer te schrijven en ik heb me opgegeven voor fitness. Het willen zorgen voor elkaar kan makkelijk een valkuil zijn en dus proberen we ook allebei te zorgen voor onszelf. Zo veel liefde voor elkaar. We halen het beste in elkaar naar boven.
Ja, deze man was het meer dan waard om zo lang op te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten