5 Mei 2015

Het is nog vroeg en ik loop de tuin in. Er valt een vochtige zwoele lucht zwaar op me. Lekker, jawel, maar vreemd, onhollands zou je het kunnen noemen. Gisteravond hoorde ik dat het vandaag zou gaan regenen en ik dacht nog, ach, al die bevrijdingsfestivals. Maar het is lekker buiten.
     Toch ga ik weer naar binnen, ik kan niet helemaal mijn draai vinden. 5 Mei, 5 mei, 5 mei, wat een feest.
Gisteren heb ik samen met de allerliefste zijn eerste dodenherdenking gevierd. Inburgeren? Waarschijnlijk kun je het zo noemen, maar het was vooral indrukwekkend, en heel fijn om het te kunnen delen. Zijn inburgering is ook een beetje mijn inburgering. Een heleboel dingen bekijk ik alsof ik ze voor het eerst zie, of ik bekijk ze met hele andere ogen.

     En nu is het 5 mei 2015...
Toen kon hij er niet bij zijn helaas, en oh, wat zou het leuk zijn als zij er nu bij kon zijn, al was het maar even. Ze was blij met haar Afrikaanse zoon die ze vanaf de eerste ontmoeting in haar hart had gesloten. Wat zou ze nu van hem genieten...
     Drie jaar geleden verliet ze het stoffelijke om terug te gaan naar het eeuwige...
De tijd is voorbij gevlogen en veel nieuwe ervaringen zijn sindsdien opgedaan. Wijze lessen van haar die ik bij leven niet genoeg waardeerde helpen me steeds verder te groeien. Bedankt mooi mens.

Lieve mama, ik denk dat je ons wel ziet,

vandaag brand ik een kaarsje ter nagedachtenis aan jou.

Je leeft in onze gedachten en herinneringen.