En ze leefden nog lang en gelukkig...

Jarenlang leefden we met het idee dat ik naar Afrika zou vertrekken, en dat mijn lief en ik daar samen zouden zijn. Helaas bleek het op een gegeven moment gewoon niet mogelijk, vanwege allerlei redenen. Vorig jaar was daardoor misschien wel ons moeilijkste jaar: Hoe verder? Hebben we wel een toekomst samen? Hoe lang moeten we nog ver van elkaar deze relatie onderhouden?
Om een lang verhaal kort te houden: HIJ IS HIER!!!
De laatste mogelijkheid om samen te zijn bleek als hij naar Nederland zou komen. Nadat we de beslissing hadden genomen om een poging te wagen, volgde er een enerverend jaar. We durfden uit bijgeloof niets aan vrienden en familie te vertellen. Liefkozend noemden we deze missie ons NP, New Project. Steeds kwamen we een klein stapje verder en we wilden het vaak wel van de daken gillen...

Vanaf de eerste stap; het via Bol.com op laten sturen van het Nederlandse lespakket voor de inburgeringscursus, tot uiteindelijk gisterochtend vroeg de eerste blikken op Schiphol: Wat een traject... De stille voorpret, langzaamaan wisten een paar familieleden en nabije vrienden dat we hier mee bezig waren.
Hiernaast zie je het 'Welkom thuis' affiche dat ik maakte voor mijn allerliefste. Wat werd het zwaar die laatste week. Meer dan een jaar hadden we elkaar al niet meer gezien, maar ook het feit dat ik nooit eerder samen heb gewoond, maakte het een spannend project.
Een nieuwe start, een nieuwe levensfase.

Iedereen is blij voor ons en laat dat merken, waardoor ons weerzien een behoorlijk emotionele lading erbij krijgt. Hier in Nederland krijgen we lieve kaartjes, een grote boodschappentas vol met lekkers, een taart en een royaal ontbijtje voor de eerste ochtend. Familie die zo vroeg in de ochtend aanwezig is om mijn lief op te halen. Geweldig.
Dan gaan de koffers open (15 kg overgewicht probleemloos ingecheckt) en komen alle verhalen van familie en vrienden die ik ook al een jaar niet gezien heb. Ik word overladen met lieve woorden, prayers en heel veel cadeautjes. Een rib uit het lijf voor iedereen, dat weet ik. Ik voel me geliefd en bijzonder.

Maandagochtend heel vroeg, rond half vijf, schijnt de maan in mijn gezicht, het heeft iets magisch, alsof ik word aangeraakt. De allerliefste ligt naast me, veilig en slapend. We hebben het gered. Natuurlijk lukt het me niet om verder te slapen en daarom zit ik zo vroeg in de ochtend aan de computer en schrijf dit stukje.
Klaar voor de gezamenlijke toekomst, ons leven samen, waar we zoveel geduld voor nodig hadden, en dat nu echt is, ook al kan ik het nog niet helemaal bevatten, maar vol vertrouwen mede door de stevige basis die we in al die jaren hebben opgebouwd. Ik ben gelukkig en de allerliefste en ik voelen ons de rijkste mensen op aarde.