Het einde van een vriendschap

Uit onderzoeken blijkt vaak dat mensen vrienden hebben die op henzelf lijken; ze hebben hetzelfde vak, dezelfde politieke voorkeur, ze denken hetzelfde over belangrijke zaken in het leven. Bij mij is dat niet zo, ik heb hele verschillende vrienden en dat vind ik leuk. Zo kun je van elkaar leren en een andere mening leren waarderen. Maar toch...

Deze week heb ik iets gedaan wat heel raar, onnatuurlijk aanvoelt. Ik vraag me ook af hoe ik dit anders had kunnen doen. Ik heb het zelf eens meegemaakt dat een vriendin niet meer met me bevriend wilde zijn en dat is een ongemakkelijk gevoel. Tenminste dat vond ik toen. Nu heb ik hetzelfde gedaan, nog wel over de telefoon. Het is een beslissing die je niet zomaar neemt. Een half jaar geleden betrapte ik me op de gedachte: Als ik haar nu zou leren kennen zou ik dan ook bevriend met haar willen zijn?

Ik ken haar bijna twintig jaren en we hebben lief en leed meegemaakt. We zijn eerder uit elkaar geweest en ik was degene die de vriendschap toen heeft aangehaald, omdat ik het te veel de moeite waard vond om te laten gaan. Haar reactie, of eigenlijk niet- reactie, niet willen praten, mijn woorden verdraaien, vielen mij erg tegen. Misschien is daar toen een (extra) kiem gezaaid van de huidige irritatie.
Waar ik het gevoel heb steeds meer de verantwoording voor mijn eigen leven op me te nemen, en hard werk aan mijn persoonlijke groei, lijkt het of zij stil staat en juist steeds meer de verantwoording voor dingen die niet lopen zoals ze wil, bij anderen legt.
We zien elkaar 1 of 2 keer per week, dat is veel. Ik heb erover gedacht om de frequentie te verlagen, maar feitelijk is die al iets verlaagd nu ze een vriend heeft die ze in de weekenden ziet. Het misschien 'dood te laten bloeden' omdat het dan niet zo hard aankomt, maar ik vind dat een vriendschap van zoveel jaren een eerlijker einde verdient. 

Om een lang verhaal kort te houden, op 1 januari belde ze me en we wensten elkaar een goed nieuw jaar. Het gesprek ging wat stroef en ik kon niet meer de schijn ophouden dat er niets aan de hand was, en ik vertelde haar dat het over was. Dat de koek op was en dat we waarschijnlijk gewoon uit elkaar gegroeid waren. Ik maakte nog wel mijn excuses en zei dat ik dit liever niet over de telefoon had willen zeggen maar in een gewoon gesprek. Het was stil aan de andere kant en op mijn vraag antwoordde ze dat ze helemaal niets had zien aankomen. Dat verbaasde me.

En nu?
Ik voel me ongemakkelijk. Ik had eigenlijk face to face dit willen uitspreken. Ik heb nog wel gezegd dat als ze nog vragen heeft dat ik het uiteraard wil uitleggen. Ik vraag me af of ik haar misschien een mailtje moet sturen met wat meer uitleg, of maak ik het daar erger mee. Ik vind dit zo'n gekke situatie: Hoe beëindig je een jarenlange vriendschap met iemand. Ik heb zeker geen hekel aan haar, maar de koek is op. Het is klaar.