Toen ik jong was knipte ik het regelmatig zelf. Vroeger verfde ik mijn haar ook, het begon met Henna en later liet ik mijn haar gewoon bij de kapper verven.
Ik herinner me dat ik op een ochtend opstond met schouderlang Henna- rood haar, en halverwege de dag bedacht ik dat ik kort haar wilde. Ik had een kleine uitgroei en zou mijn haar tot aan deze uitgroei afknippen. Met een schaar in de ene en een spiegel in de andere hand stond ik voor de badkamerspiegel. Halverwege durfde ik opeens niet meer verder. Mijn haar was aan de linkerkant een centimeter of twee lang in mijn eigen kleur die toen nog donkerblond was en aan de rechterkant hing mijn rode haar nog op mijn schouder. Mijn geraadpleegde broertje zei nuchter:
'Dan laat je het toch zo.'
Dat was aansporing genoeg om door te gaan, en aan het einde van de middag had ik weer een kort kapsel in mijn eigen kleur.
Ook heb ik ooit mijn toen schouderlange haar Monroe- achtig blond geverfd. Ik vond het resultaat vreselijk en was verbaasd dat niet iedereen op straat in afschuw omkeek. Het duurde niet lang voordat ik mijn haar weer afknipte. Meestal kleurde ik mijn haar gewoon rood met soms gele (blonde) accenten. Mijn meest extreme kapsel nam ik in een tijd dat het moeizaam ging op mijn werk. Een soort statement: Ik ben die ik ben. Ik was toen net in de vijftig. Het was me achteraf iets te extreem maar het groeide gelukkig snel weer aan.Ik hoor vaak van mensen dat ze een vaste kapper hebben, er wordt zelfs wel eens kilometers voor omgereden. Ik niet. Impulsief als ik ben maak ik ook meestal geen afspraak maar loop gewoon ergens binnen wanneer de 'ander haar kriebels' opkomen. Jaren geleden kwam ik zo bij 'Haar met Spelden' terecht, een apart kapperszaakje bij de boog van Muiderpoortstation. Er hing een lekker sfeertje en ik reisde toen nog vaak op en neer met de trein en dus bleef ik daar een tijdje hangen. De tijden veranderen en ik ging op zoek naar kappers in het Gooi.
Ken je dat gevoel, wanneer je thuiskomt van de kapper en je meteen met je hoofd onder de kraan wilt, om je haar 'eigen' te maken? Dat is het gevolg wanneer je bij zomaar een kapper langsgaat, negen van de tien keer ben ik niet blij met het resultaat. Nu ik wat ouder word en in een dorpje woon, hebben kappers de neiging om me een standaardhoofd te geven, ondanks de aanwijzingen die ik geef. Mijn zoekcriteria zijn tegenwoordig: Goedkoop en zonder afspraak binnen kunnen lopen.
Niet zo lang geleden hoorde ik van een vriendin dat ze een kapster aan huis heeft. Ik keek daarvan op, ik dacht dat dat iets was voor ouderen en mindervalide mensen. Het haar van de vriendin ziet er goed uit, vlot geknipt en passend bij haar karakter. En goedkoop, ook nooit weg natuurlijk.
Mijn grijze haar is inmiddels schouderlang geworden en 'ander haar kriebels' spelen al weer een tijdje op. Nou moet je met een thuiskapster natuurlijk wel een afspraak maken, ik bedwing mijn impulsiviteit en maak een afspraak.
Op de afgesproken tijd staat er een leuke jonge meid voor de deur. Ze heeft jarenlang ervaring in de zaak van haar vader en heeft alles bij zich wat ze nodig heeft.Voor het eerst sinds tijden ben ik meteen blij met mijn nieuwe haar. Een lekker vlot kapsel dat bij mij past en wat zeker zo belangrijk is, we hadden een hele leuke ochtend. Het half uurtje dat ze doorgaans bij een klant blijft werd bijna twee uur en nog lang niet uitgepraat verdween ze weer met haar autootje. Ik ben helemaal blij met haar en ik ga haar zeker vaker zien.
Zou ik van nu af aan dan echt een vaste kapper hebben?
